Interview met Eisse

Wie: Eisse Noordhof (35)
Waar: wijk Dieze, Zwolle
Wat: 32 uur op straat en team leiden

Welke nood zie jij onder jongeren in Dieze?

Er zijn veel kinderen met gescheiden ouders, samengestelde gezinnen of op een andere manier complexe thuissituaties. Ik herinner me een keer dat we buiten waren en er een jochie ineens hard wegrende. Hij rende naar het gebouw van Youth for Christ. Hij dacht dat hij zijn vader voorbij zag komen die hij al twee jaar niet meer had gezien. En dat die misschien naar het gebouw ging om hem te zoeken. Hij had het zich ingebeeld. Dat is echt hartverscheurend. Ze hebben heel veel aandacht nodig.

Is dat een uitzondering?

Ouders hebben het zelf niet makkelijk. Ze wonen in de volksbuurtjes. Ik woon ertussen. De kinderen zijn veel op straat. Ze krijgen een euro met de boodschap: vermaak je maar.

Wat is jouw verhaal?

Ik deed de opleiding voor docent bewegingsonderwijs en nam deel aan Athletes in Action in een paar wijken in Zwolle. In 2008 deed ik dat ook in Dieze. Het was mooi om met de jongeren te sporten, samen te zijn en ik werd erdoor geraakt. Ik wilde er meer mee en ik zag dat de jongeren meer aandacht nodig hadden. Ik woonde in Dieze en jongeren belden elke dag aan na die week. De urgentie was wel duidelijk. Wat me begon tegen te staan aan die sportweken, is dat we zeggen dat Jezus er voor je is, altijd. Maar zelf gaan we wel weer weg. Dat klopt niet. Er kwam een vacature bij Youth for Christ en daar heb ik toen op gereageerd.

Wat is er sindsdien gebeurd?

Ik ben getrouwd met een vrouw die zendeling is geweest in Argentinië. We hebben er bewust voor gekozen in Dieze te gaan wonen. Voor mijn vrouw was dat wel echt een flinke aanpassing. Het kostte tijd om te aarden. We hebben een kind gekregen en een tweede komt eraan. Ik ben milder geworden. Ik heb ook veel over mezelf geleerd. Dat ik het niet allemaal zelf hoef te doen. Dat we samen meer bereiken.

Hoe ziet jouw dag eruit?

Ik ben nu wijkteamleider, zoals we dat hier maar hebben genoemd. Ik ben wekelijks op straat, mijn eerste prioriteit zijn de jongeren. Maar een deel van mijn werk is ook de aansturing van de onbetaalde medewerkers. Daar investeer ik ook in. Want met acht man op straat, is beter dan in je eentje. Ik ben veel aan het coachen, begeleiden en trainen. Wekelijks zien we hier zo ongeveer 40 tot 50 jongeren. Naast dus die medewerkers. In totaal zijn we in Dieze in contact met ongeveer 200 jongeren, schat ik.

Hoe zit het met God op straat?

Toen ik in 2010 begon, was ik behoorlijk activistisch. Eigenlijk vond ik Youth for Christ maar een gezapig geheel. Aan de slag, dacht ik. Ik wilde de wijk bekeren. Maar daar ben ik wel van teruggekomen. Ik heb heel erg geleerd om minder zwart-wit te denken en los te laten. Een zienswijze die activistisch is en gericht op bekering, doet niet recht aan de hele mens. Ik heb twee doelen. Jongeren bekend maken wie Jezus is. En tegelijk ook het welzijn van de jongere bevorderen. Ze helpen op alle gebieden in hun leven. Eerst was het doel vooral bekeren. Hier heb ik geleerd dat het een kwestie van relatie is. Ik heb hier meer balans in gevonden. Eerst wil ik mensen te zien. Daarnaast wil ik jongeren bekend laten worden met Jezus.

Geldt dit voor Youth for Christ Zwolle in bredere zin ook?

Met Youth for Christ zetten we in op trouw en op relatie, dat is niet veranderd. Ook zijn we helder dat we er zijn vanuit ons geloof. We zijn er transparant over, we bidden op straat. Heel veel jongeren willen er vervolgens niks mee. En dat maakt niks uit. We dienen ze gewoon, vanuit onze identiteit. Je kunt je geloof voorleven, je kunt uitdagen, maar het is het proces van de mens zelf, van de jongere zelf. We kunnen op een positieve manier invloed hebben, maar we kunnen niks bepalen. Het doel van bekeren is minder prominent. Een simpel voorbeeld: we bidden hier voor het eten. Er zijn ook moslimjongeren. Dan bidden zij eerst. En dan bidden wij erna. Dat is helemaal prima. Voor sommige christenen is het schrikken hoe we er hier mee omgaan. We dagen hier ook andere christenen uit en niet alleen jongeren.

Waaraan merk je dat Youth for Christ de jongeren iets te bieden heeft?

Op dit moment hebben we een nieuwe generatie. Ze zitten in groep 8 of klas 1 van het voortgezet onderwijs. We hopen een aantal jaren weer met de nieuwe groep op te kunnen trekken. We starten vroeg, voor ze in de puberteit raken, want dan hou je ze vast. De activiteiten zijn op hen gericht. De oudere jongeren, de 18-plussers, haken daarbij af, maar die spreken we nog wel individueel.

Waarom ben je graag met jongeren aan de slag?

Uiteindelijk komt er gewoon op neer dat ik hart heb voor jongeren. Ze zijn echt en puur. Het geeft echt niet altijd voldoening. Het is veel geven en wat is een goed resultaat? Als je ‘hoi’ hebt gezegd? Het zijn kleine dingen die maken dat ik weet waar we het voor doen.

Wat is je droom voor de jongeren in de wijk?

Mijn droom is dat als ik later bij Jezus kom de jongeren daar ook zullen zijn. Maar daar zitten nogal wat stapjes tussen. En minder hoge verlangens heb ik ook hoor. Je werkt met mensen dus je kunt geen doelen stellen met resultaten. Ik hoop dat iemand zichzelf leert kennen en bewuste keuzes leert maken. En iets kleins kan iets groots betekenen in de rest van hun leven.

Welke ontwikkeling zie je voor de komende 10 jaar voor Dieze?

Ik zou nog meer een community willen zijn, waarin nog meer ruimte is voor jongeren. Als ze meer willen, dan is de weg naar de kerk vaak geen optie. Wij zouden met jongeren die betrokken willen blijven, die achter onze missie staan, op wat voor manier dan ook, langer willen optrekken. Meer over Jezus in de contacten. Nog verder met ze willen oplopen. Een gemeenschap vormen.