Interview met Eisse

Wie: Eisse Noordhof (35)
Waar: wijk Diezepoort
Wat: Jongerenwerker & teamleider Dieze

Welke nood zie jij onder jongeren in Dieze?

Er zijn in Dieze veel kinderen en jongeren die opgroeien in een complexe thuissituatie, bijvoorbeeld door de samenstelling van het gezin of door dingen uit het verleden. Ik herinner me een keer dat we buiten waren en er een jochie ineens hard wegrende naar het gebouw van Youth for Christ. Hij dacht dat hij na twee jaar zijn vader voorbij zag komen om hem daar op te zoeken. Maar helaas, hij had het zich ingebeeld. Het was zijn vader niet. Dat vind ik echt hartverscheurend. Jongeren in zulke situaties hebben heel veel aandacht nodig.

Is dat een uitzondering?

Dat jongeren het moeilijk hebben, is geen uitzondering. Tegelijkertijd hebben hun ouders het zelf ook niet makkelijk. Veel van hen wonen in onze volksbuurt, waar de kinderen vooral op straat te vinden zijn. Ze geven hun kinderen een euro met de boodschap: vermaak je maar.

Wat is jouw verhaal?

Ik deed de opleiding voor docent bewegingsonderwijs (CALO) en nam deel aan sport- en evangelisatieweken van Athletes in Action, in een paar wijken in Zwolle. In 2008 deed ik dat in Dieze. Het was mooi om met de jongeren te sporten, samen te zijn en ik werd erdoor geraakt. Ik wilde er meer mee en ik zag dat de jongeren meer aandacht nodig hadden. Ik woonde in Dieze en jongeren belden elke dag aan na die week. De urgentie was wel duidelijk. Door de nood die ik zag, begon me iets dwars te zitten. Tijdens de sportweken zeiden we dat Jezus er voor je is, altijd. Maar zelf gingen we na een week weer weg. Dat klopte niet. In die tijd kwam er een vacature bij Youth for Christ, waar ik toen op heb gereageerd. Zo kon ik aanwezig blijven voor de jongeren in de wijk.

Wat is er sindsdien gebeurd?

Ik ben getrouwd met Marina, die zendeling is geweest in Argentinië. We hebben er in die tijd bewust voor gekozen in Dieze te blijven wonen. We hebben inmiddels twee dochters, Julia en Loïs. Door de tijd heen ben ik milder geworden en heb ik veel over mezelf geleerd. Ik hoef het niet allemaal alleen te doen; samen bereiken we meer.

Hoe ziet jouw dag eruit?

Ik ben nu wijkteamleider, zoals we dat hier maar hebben genoemd. Ik ben wekelijks op straat, mijn eerste prioriteit zijn de jongeren. Maar een deel van mijn werk is ook de aansturing van de onbetaalde medewerkers. Daar investeer ik ook in. Want met acht man op straat is beter dan in je eentje. Ik ben veel aan het coachen, begeleiden en trainen. Wekelijks zien we hier zo ongeveer 40 tot 50 jongeren. Naast dus die medewerkers. In totaal zijn we in Dieze in contact met ongeveer 200 jongeren, schat ik.

Hoe zit het met God op straat?

Toen ik in 2010 begon, was ik behoorlijk activistisch. Eigenlijk vond ik Youth for Christ maar een gezapig geheel. ‘Aan de slag!’, dacht ik. Ik wilde de wijk bekeren. Maar daar ben ik wel van teruggekomen. Ik heb heel erg geleerd om minder zwart-wit te denken, en om los te laten. Een zienswijze die activistisch is en gericht op bekering, doet niet recht aan de hele mens. Ik heb twee doelen: jongeren bekend maken wie Jezus is en tegelijk ook het welzijn van de jongere bevorderen. Ik wil ze helpen op alle gebieden in hun leven. Eerst was het doel vooral bekeren. Door de tijd heen heb ik geleerd dat het een kwestie van relatie is. Hier heb ik meer balans in gevonden: eerst wil ik mensen te zien, daarnaast wil ik jongeren bekend maken met Jezus.

Geldt dit voor Youth for Christ Zwolle in bredere zin ook?

Met Youth for Christ zetten we in op trouw en op relatie, dat is niet veranderd. Ook zijn we helder dat we er zijn vanuit ons geloof in Jezus. We zijn er transparant over, we bidden op straat. Heel veel jongeren willen er vervolgens niks mee. En dat maakt niks uit. We dienen ze gewoon, vanuit onze identiteit. Je kunt je geloof voorleven, je kunt uitdagen, maar het is het proces van de jongere zelf. We kunnen op een positieve manier invloed hebben, maar we kunnen niks bepalen. Het doel van bekeren is minder prominent. Een simpel voorbeeld: we bidden hier voor het eten. Er zijn ook moslimjongeren. Dan bidden zij eerst. En dan bidden wij erna. Dat is helemaal prima. Voor sommige christenen is het schrikken hoe we er hier mee omgaan. We dagen hier ook andere christenen uit om vorm te geven aan het leven met Jezus, niet alleen jongeren.

Waaraan merk je dat Youth for Christ de jongeren iets te bieden heeft?

Op dit moment hebben we een nieuwe generatie. Ze zitten in groep 8 of klas 1 van het voortgezet onderwijs. We hopen een aantal jaren weer met de nieuwe groep op te kunnen trekken. We starten vroeg, voor ze in de puberteit raken, omdat we dan mee kunnen gaan in de keuzes die ze maken De activiteiten zijn op hen gericht. Jongeren vanaf 18 jaar zien we daar minder, maar die spreken we nog wel individueel.

Waarom ben je graag met jongeren aan de slag?

Uiteindelijk komt er gewoon op neer dat ik hart heb voor jongeren. Ze zijn echt en puur. Het geeft echt niet altijd voldoening. Het is veel geven en wat is een goed resultaat? Als je ‘hoi’ hebt gezegd? Het zijn kleine dingen die maken dat ik weet waar we het voor doen.

Wat is je droom voor de jongeren in de wijk?

Mijn droom is dat als ik later bij Jezus kom, de jongeren daar ook zullen zijn. Maar daar zitten nogal wat stapjes tussen. En minder hoge verlangens heb ik ook. Het werken met mensen maakt dat we geen doelen stellen met resultaten. Ik hoop dat iemand zichzelf leert kennen en bewuste keuzes leert maken, of dat iets kleins, iets groots kan betekenen in de rest van hun leven.

Welke ontwikkeling zie je voor de komende 10 jaar voor Dieze?

Ik zou nog meer een community willen zijn, waarin nog meer ruimte is voor jongeren. Als ze meer willen met God, dan is de weg naar de kerk vaak lastig. Wij zouden met jongeren die betrokken willen blijven, die achter onze missie staan en langer met ons willen optrekken. Ik zou graag meer over Jezus praten in de contacten die ik heb, en nog verder met ze willen oplopen. Ik droom van een gemeenschap vormen die bestaat uit deze jongeren.