Interview met Marten

Wie: Marten Timmer (34 jaar)
Waar: wijk Dieze, Zwolle
Wat: 16 uur straatwerk, inclusief ondersteuning

Oud-militair Marten Timmer vindt dat hij geen jongerenwerker is. “Het is een levensstijl.” Hij vindt het bizar dat jongeren naar activiteiten blijven komen. Ondanks regen, sneeuw en geruzie. “Ze willen zich uiteindelijk gewoon geliefd voelen.” Hij wil tonen hoe Jezus dat bedoelde.

Waar zie jij de nood onder jongeren in Dieze?

Er is een jochie. Hij komt vaak langs als we op straat aanwezig zijn met onze pannakooi. Meestal begint het gezellig. Maar na een tijdje gaat hij vervelend doen tegen iedereen om hem heen. Uiteindelijk mondt het dan uit in ruzie, in vechten. Ik grijp dan in en vervolgens scheldt hij me verrot en gaat hij weg. Je denkt eerst, die zien we nooit meer. Maar de volgende keer is hij er weer. En keer op keer gaat het zo. Bizar. Inmiddels staat die jongen toe dat ik ingrijp, er is vertrouwen. Hij bijt me niet meer, schopt en slaat soms. Maar niet hard en steeds minder. Ik sprak zijn moeder en volgens haar is dat heel bijzonder.

Is zijn verhaal uniek?

Hij is niet de enige. Ze blijven komen, ook al ligt er een pak sneeuw, is er regen, gedoe en ruzie. Ze proeven daar iets. We trappen een balletje, luisteren en zijn er. Je leert dat achter het gedrag een verlangen schuilt om gezien en gewaardeerd te worden, een verlangen naar liefde en aandacht.

Merk je dat er behoefte is aan jullie aanwezigheid?

Wij zijn er op vaste momenten en we hebben in Dieze ook onze huiskamer. Als we niet buiten zijn, komen ze vaak rechtstreeks uit school naar ons toe. Ze komen ook rechtstreeks naar mij. Ze weten waar ik woon, ze vinden je op social media, ik geef ze gewoon mijn nummer. En dan bellen ze. ‘Mogen we al komen?’

Hoe komt dat?

Thuis hebben ze het niet makkelijk, hun leefomstandigheden drijft ze de straat op. Het is een gevarieerde doelgroep met allerlei achtergronden en afkomstig uit verschillende culturen. Sommige zitten in de bijstand, hebben gescheiden ouders, hebben gedragsproblemen of een lichte beperking. Anderen komen uit een modaal gezin en doen het wel goed op school.

Wat is jouw verhaal?

Een paar jaar na de middelbare school belandde ik in het leger. Het ging op zich prima. Ik was een zondagschristen. Het betekende niet zoveel voor me. Toen ik een keer thuis alleen op de bank zat, het was ook nog een zondag, veranderde er iets in me. Ik voelde dat God me bij mijn nekvel greep. Ik was veranderd en een dag later besefte ik dat mijn leven als militair voorbij was. Ik wist niet meer waarom ik daar nog was. Ik ben een hbo-opleiding gaan doen, stage gaan lopen bij Youth for Christ en er nu permanent aan de slag.

Hoe ziet jouw dag eruit?

Ik let niet zo op uren. Ik heb niet het idee dat ik jongerenwerk doe. Dit is gewoon een leefstijl. Het is namelijk werk van de lange adem. Ik vind het heel lastig om om geld te vragen. Ik werk daarnaast 24 uur per week als begeleider van licht verstandelijk beperkte jongeren bij een andere werkgever. Dat is wel gewoon werk. Ik draai onregelmatige diensten. Prima en zinvol. Maar het liefst zou ik alleen nog maar op straat ‘werken’ in Dieze.

Hoe zit het met God op straat?

Je wilt dat ze Jezus leren kennen en Gods liefde. En aan de andere kant wil ik gewoon het goede voor iedereen. Heel veel mensen weten dat ik het doe omdat ik Christen ben. Dat is de basis.

Praat je over God en waarover dan?

Soms, als ik de mogelijkheid heb. Als ik dan praat met gastjes van 13 jaar, dan vertel ik bijvoorbeeld dat God mijn Vader is. En dan krijg je terug: ‘Ik heb al een vader’. Maar die van mij is altijd bereikbaar. ‘Ja, ik heb ook een telefoon.’ Ja, maar ik kan altijd bidden. ‘Maar dan hoor je niks.’ Dat soort gesprekken maken je zelf ook scherp.

Hebben die gesprekken zin?

We planten zaadjes. Uiteindelijk kiezen ze hun eigen weg. De meeste kinderen komen uit niet-gelovige gezinnen. God is bezig en werkt door ons heen. En dat doet Hij anders dan je verwacht. Ouders zeggen nu: ik ben niet gelovig, maar fijn dat jullie mijn kinderen iets meegeven van het geloof. Er zijn ook kinderen uit moslimgezinnen. Ouders vertrouwen ons, zolang je er maar open en duidelijk over bent.

Waaraan merk je dat jij met Youth for Christ de jongeren iets te bieden hebt?

Een paar jaar geleden had je een bepaalde groep jongeren. Het gaat in golfbewegingen zoiets. Er waren toen veel vechtpartijen. Ik zag er soms best wel tegenop om weer de straat op te gaan. Er was een jongen met veel gedragsproblemen. Soms moest je hem schorsen voor een paar keer. Maar als hij ruzie had, schuilde hij ook wel bij mij. Jaren later hebben we nog contact, dan eten we even een pizza en dan is er een connectie. Het gaat goed met hem. Hij heeft nu een huurhuisje, vriendin, werk als taxichauffeur. Hij had verkeerde vrienden. Iedereen dacht, hij wordt crimineel. Maar hij bleef komen en bleef welkom bij ons.

De generatie van toen is nu ouder en ze komen nog steeds. Ze nemen vrienden mee, soms hun eigen baby en ze corrigeren anderen jongeren. ‘Nu effe luisteren’. Er zijn vaak genoeg dagen dat ik word uitgescholden en uitgelachen. Maar als je volhoudt, zie je ook lichtpuntjes die bevestigen dat het goed is.

Wat wil je jongeren in een notendop bieden?

Ik wil jongeren de mogelijkheid geven om de liefde van Jezus te ontdekken. En ik wil ze een veilige plek bieden waar zij zich vertrouwd voelen. Waar ze zichzelf durven te uiten, te vertellen waar ze tegenaan lopen, zodat ze verder geholpen kunnen worden in hun ontwikkeling. Kinderen en jongeren komen met plezier naar onze activiteiten, durven vragen te stellen en te vertellen over hun levens.

Wat is je droom voor de jongeren in de wijk?

Ik hoop dat ze Jezus leren kennen. En in ieder geval dat ze zich verder kunnen ontwikkelen; sociaal, cognitief, emotioneel en fysiek. Dat ze leren dat ze gewaardeerd zijn en ertoe doen. Zodat ze de hele mens kunnen zijn die in ze zit.